Jerozolima Nasza

Gazeta Wyborcza postanowiła zrobić prezent swoim czytelnikom z okazji swoich 19. urodzin i udostępniła za darmo dostęp do swojego internetowego archiwum. Dzięki temu można sięgnąć do legendarnych artykułów w rodzaju tego, od którego wziąłem tytuł.

Materiał ten już od dawna wzbudzał wielkie zainteresowanie, szczególnie wśród prawicowych publicystów i blogerów. Stanisław Michalkiewicz w 2006 r. napisał:

W swoim czasie nazwałem „Gazetę Wyborczą” „żydowską gazetą dla Polaków”. Bezpośrednim impulsem do użycia takiego określenia był zamieszczony tam artykuł, będący relacją z posiedzenia izraelskiego Knesetu, poświęconego włączeniu obszaru Jerozolimy do terytorium państwowego Izraela. Mimo entuzjastycznego tonu tej relacji nie byłoby w niej nic osobliwego, gdyby nie tytuł. Wielkie czcionki triumfalnie krzyczały „Jerozolima nasza!”.

Dwa miesiące później znany ze swojej rzetelności bloger Galba odkrywczo stwierdził:

Gazeta Wyborcza pisze głupstwa, inne media nie dają się ogłupić, Gazeta poddaje się i przyznaje się do błędu. Przy okazji pisze o sobie per "polska prasa" czym wprawia rzesze czytelników w osłupienie ponieważ różnymi przymiotnikami już określano Gazetę… ale żeby twierdzić, że jest "polska" (wielki tytuł na pierwszej stronie Gazety krzyczał jakiś czas temu: "Jerozolima nasza!" a odnosił się do oficjalnego przyłączenia tego miasta do zasadniczej części państwa Izrael…)?

Latem zeszłego roku teza przypasowała naszemu salonowemu Trystero:

Polska nigdy nie przestanie mnie zadziwiać. W kraju, w którym największy opiniotwórczy dziennik tytułuje artykuł relacjonujący głosowanie w Knesecie nad przyszłością Jerozolimy słowami 'Jerozolima nasza!' (to nie jest urban legend, można to sprawdzić w archiwum GW),

Nie wiem dlaczego miałbym sprawdzać po trzech tak znakomitych autorach ale skoro Trystero aż tak zachęca to korzystając z okazji sięgnąłem do archiwum GW. Rzeczywiście znajdziemy tam datowaną na sierpień 1995 r. korespondencję z Tel Awiwu autorstwa naszego znajomego Eliego Barbura zatytułowaną „Jerozolima Nasza” (Gazeta Wyborcza nr 200, wydanie waw z dnia 29/08/1995 ŚWIAT, str. 6). Przytoczmy fragment:

Minister policji Mosze Szachal postanowił zamknąć palestyński Zarząd Radiofonii, Biuro Statystyczne i Departament Zdrowia. Powinny one zaprzestać działalności w ciągu 96 godzin.

W całym tekście posiedzenia Knesetu ani słychu ani widu, o przyłączeniu Jerozolimy też ni słowa, tekst który według Galby miał być na „jedynce” okazuje się tekstem z 6-tej strony GW.

Czyż nie miał racji Lech Kaczyński mówiąc o tworzeniu „nadrzeczywistości”?

Jeśli ktoś chce dotknąć i zobaczyć to pełną treść artykułu można znaleźć na stronach archiwum GW – do 14 maja za darmo.

Bronisław Wildstein i kurioza

Publicysta „Rzeczpospolitej” ma rację pisząc dzisiaj o swoich wątpliwościach dotyczących wyroku w sprawie prokuratora Kazimierza Graffa. Ja również mam pewne wątpliwości. Niestety w omówieniu wyroku nie wspomniano czy sąd zbadał sprawę według trzech głównych wytycznych najznakomitszego prawnika IV RP. Ponieważ jednak nasz tytułowy znawca kuriozów nie przybliżył doktryny i kultury prawnej IV RP postaram się to nadrobić.

Po pierwsze należałoby zbadać czy postępowanie prokuratora Graffa było zgodne z racją stanu bowiem:

Obowiązkiem sądów jest działanie zgodnie z polską racją stanu, z polskim interesem narodowym. Wydaję mi się to oczywiste i chciałem wystosować apel do wszystkich sędziów, szczególnie Sądu Najwyższego, by się tego rodzaju względami kierowali.

Niestety zapodziała mi się gdzieś monografia Jarosława Kaczyńskiego „Racja stanu w orzecznictwie polskich sądów w latach 1918 – 2007” ale tamże zapewne znajdziemy wyjaśnienie tego problemu. Możemy tylko żałować, że sąd nie skorzystał z powołania autora tej pozycji jako biegłego.

Po drugie nie wiemy czy sąd zbadał czy cała sprawa nie zaczęła się aby od jakieś błahostki w rodzaju kradzieży kury, a co jak wiemy dzięki Jarosławowi Kaczyńskiemu bywa czasem istotną okolicznością przy rozpatrywaniu odpowiedzialności za zbrodnie komunistyczne.

I wreszcie na koniec swojego felietonu, Bronisław Wildstein pisze:

Czy tylko dlatego, że wśród prawników, którzy niedawno jeszcze byli sędziami Sądu Najwyższego, znaleźć możemy takich, którzy wydawali z pogwałceniem norm prawa wyroki w stanie wojennym? Czy dlatego, że wyrastające z PRL środowisko sędziowskie dba bardziej o korporacyjny interes niż o elementarne zasady prawa?

Tu odważę się zwrócić redaktorowi Wildsteinowi uwagę, że sprawa niestety nie jest tak jednoznaczna jak w przypadku „Czterech pancernych i psa”. Z generalizacjami nie należy przesadzać bowiem wśród tej grupy może znajdować się ktoś o kim Jarosław Kaczyński mógłby na przykład powiedzieć, iż był „niezwykle efektywnym człowiekiem w realizacji naszego programu naprawy wymiaru sprawiedliwości”.

Dzięki temu widać, że tytuł „Zbrodniarze śpią spokojnie” nie nosi w sobie ani krztyny zazdrości – wygląda na to, że redaktor Wildstein nie ma żadnego problemu ze snem, właściwie chyba udało mu się przespać ostatnie dwa lata.

Kataryna, Pitera, Dorn i „wiedza z miasta”

Słusznie jakiś czas temu Kataryna zwróciła uwagę na tajemnicze dokumenty z „miasta”, które miała otrzymać Julia Pitera. Niedawno natknąłem się na wywiad z Ludwikiem Dornem, który pokazuje, że to źródło wiedzy nie jest mu obce:

Drugim problem był zrost znacznej części otoczenia Marcinkiewicza z Prokomem i blokowanie przez to otoczenie i przez Marcinkiewicza pewnych inicjatyw szkodliwych dla Prokomu. Odczułem to na własnej skórze, bo byłem ministrem właściwym ds. informatyzacji. Chodziło o przedsięwzięcia, które miały uniezależnić państwo od oligarchów informatycznych.

To potężny zarzut wobec Marcinkiewicza, który musi pan poprzeć dowodami.

Wiem - i nie jest to wiedza operacyjna, ale wiedza z miasta - że część współpracowników premiera Marcinkiewicza, kontaktowała się intensywnie ze spółkami z rodziny Prokomu, chociażby ze względu na znajomości z Wiesławem Walendziakiem, wiceprezesem czy prezesem jednej ze spółek Prokomu.

Wygląda na to, że „wiedza z miasta” to standardowe źródło informacji w tzw. „resortach siłowych” a Julia Pitera jako tylko pełnomocnik rządu mogłaby się wiele nauczyć od swojego starszego kolegi – ówczesnego Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Nie można jednak takiego zachowania zaliczyć do przykładu tzw. „dobrych praktyk”, w tych bowiem celował wysoce skoordynowany Zbigniew Wassermann, który zamiast włóczyć się po jakimś nieokreślonym „mieście” dokumenty otrzymywał bezpośrednio na swoją wycieraczkę, zapewne w ramach prenumeraty.

Przypadki Zbigniewa Ziobro – śladami Aleksandry Jakubowskiej

Poseł - członek komisji śledczej - Minister Sprawiedliwości - poseł. Zbigniew Ziobro po przechodzi zaskakującą ewolucję, również poglądów. Prześledźmy ją.

Zbigniew Ziobro AD 2004

Aleksandra Jakubowska pełniąca funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w dniu 7 styczniu 2003 roku popełniła przestępstwo usunięcia istotnych zapisów na komputerowym nośniku informacji, tj. czyn z art. 268 § 2 k.k. oraz przestępstwo usunięcia dokumentu, którym nie miała prawa wyłącznie dysponować, tj. czyn z art. 278 k.k. w ten sposób, że poleciła skasować informacje z twardych dysków służbowych komputerów, które obejmowały korespondencję mającą charakter służbowy, a dotyczącą m.in. konsultacji związanych z opracowywaniem projektu nowelizacji ustawy o RTV, w tym projektu rządowej autopoprawki.

Zbigniew Ziobro AD 2008

Natomiast przed oddaniem laptopa poleciłem, by ten twardy dysk, który działał przed moim odejściem, został zapisany programem, uniemożliwiającym dotarcie do danych, które są na nim zawarte - powiedział. Dodał, że postąpił tak, jak postępuje się na całym świecie w instytucjach podobnych do tej, którą kierował.

Nie sądzę, by ktoś mógł uzyskać jakieś dane z tego mojego użytkowania internetu, czy jeśli zdarzyło mi się jakąś notatkę tam zrobić z postępowania karnego - powiedział.

Zoologiczny antykomunizm

Do niedawna byłem skłonny śmiać się z określenia zoologiczny antykomunizm. Okazuje się jednak, że są ludzie, którzy serio traktują walkę z tym zjawiskiem. Sam natknąłem się jakiś czas temu na podręcznikowy przykład zoologicznego antykomunizmu:

Gdy ktoś 12 razy zatelefonował do rodziców Ziobry w Krynicy i mówił o Zbigniewie jako "synu czerwonej krynickiej świni", miarka się przebrała. Dr Jerzy Ziobro przyjechał do Krakowa i nakłonił syna do zgłoszenia sprawy na policję. Zbigniew Ziobro stwierdził, że najpierw musi złapać sprawców.

Właściwie należałoby to określić mianem „zoologicznego antykomunizmu genetycznego” ale to już poseł Suski musiałby stwierdzić.

O dalszych szczegółach heroicznej walki ze zjawiskiem zoologicznego antykomunizmu podjętej przez polskiego Eliota Nessa można poczytać TUTAJ. Szkoda, że nasz bohater z wrodzonej skromności i nie chcąc chełpić się swoimi czynami nie zechciał ujawnić materiałów źródłowych w tej sprawie.

Jakie lody chce ukręcić Platforma w mediach – część pierwsza

Jak Platforma likwiduje media publiczne? Wygląda na to, że PO rzeczywiście chce dotrzymać obietnicy i zlikwidować media publiczne. W zamian otrzymamy media rządowe.

Zaskakująco cicho jest na temat proponowanej przez Platformę nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji, która ma wejść pod obrady Sejmu na rozpoczynającym się dzisiaj posiedzeniu. A warto zajrzeć do „Poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji i innych ustaw” (druk sejmowy nr 151) bo to bardzo ciekawy dokument.

Polecam na początek sięgnąć do „diagnozy” postawionej w uzasadnieniu do projektu PO:

Można było mieć nadzieję, że dojście do władzy prawicowej formacji odwołującej się do idei budowy demokratycznego państwa prawa – a fundamentem tegoż jest wolność słowa i niezależność mediów – odwróci fatalne tendencje zawłaszczania mediów przez polityków. Zaproponowana przez Prawo i Sprawiedliwość i przegłosowana wespół z „Samoobroną” tudzież Ligą Polskich Rodzin nowelizacja ustawy przeprowadzana w ekspresowym tempie i z naruszeniem dobrych obyczajów parlamentarnych w grudniu 2005r. była tych nadziei zaprzeczeniem. Otrzymaliśmy prawdziwie partyjną Krajową Radę, równie partyjne rady nadzorcze i co najmniej kontrowersyjne „partyjno – parytetowe” zarządy telewizji publicznej i radia. W efekcie w ofercie programowej nadawców zwanych publicznymi zatriumfował bieżący interes polityczny ugrupowań rządzących.

Po takim wstępie wypada oczekiwać iście cudownego odpolitycznienia mediów publicznych, prawda? Cóż więc innego niż PiS proponuje nam partia Donalda Tuska?

Trzeba przyznać, że PO nie ograniczyła się jedynie do podążania drogą PiSu i odzyskania wielokrotnie odzyskiwanej telewizji publicznej. Wprowadzenie mediów rządowych, poddanie mediów prywatnych kontroli rządu z jednoczesnym wyrwaniem zębów odzyskanej ponownie Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji czy też znalezienie bata na media Ojca Rydzyka – jest o czym pisać.

W pierwszym odcinku zacznijmy od recepty Platformy na media publiczne. Obecnie rady nadzorcze mediów publicznych powołuje „niezależna inaczej” KRRiT, a te rady powołują zarządy publicznego radia i telewizji. PO jak w ogranym szmoncesie postanowiła „pominąć pośrednika” i z mediów publicznych od razu zrobić media rządowe.

I tak według projektu Platformy, rady nadzorcze oraz zarządy, w tym prezesa Polskiego Radia i TVP ma powoływać i co ważne odwoływać pozornie niewinnie brzmiące „walne zgromadzenie akcjonariuszy”. To zgromadzenie w jednoosobowych spółkach Skarbu Państwa stanowi z natury apolityczny Minister Skarbu Państwa. Prawda, że od razu lepiej?

Malkontenci pewnie powiedzą, że PO nie idzie na całość i wprowadza jakieś konkursy na członków zarządów i rad nadzorczych ale na szczęście jakby wyniki konkursów organizowanych przez „cieszącą się ponadpartyjnym autorytetem Krajową Radę Radiofonii i Telewizji” (tak w uzasadnieniu projektu) nie dość odpolityczniały media publiczne, to zawsze włączyć się może walne zgroma... przepraszam Minister Skarbu i zrobić porządek. Z „ważnych powodów” oczywiście, jak stanowi projekt.

I tylko jedno pytanie pozostaje otwarte dla przyszłych uczestników tej z natury apolitycznej karuzeli – czy odprawy prezesów w tych radiowych Orlenach i telewizyjnych KGHMach będą podobnej wielkości jak w ich sławniejszych odpowiednikach?

W końcu „niezależność” ma swoją cenę.

Czytaj też: Platformy skok na telewizję